EEN GESPREID BEDJE

Dit keer heb ik zelf intiatief genomen vanwege zijn profiel op de datingsite.  Prachtige genuanceerde taal. Op de foto een fijngevoelig gezicht, dat mijmerend in de verte tuurt. Ik mijmerde meteen met hem mee. ‘Jij bent dan de laatste date,’ laat hij mij weten. ‘Dan verwijder ik mijn gegevens op de site. Ik geloof niet meer dat het op deze manier lukt.’ Het is zonnig en warm. We kunnen op het terras kennismaken.
Hij vertelt over een project in Azië dat hij en zijn vrouw jaren geleden zijn begonnen. Kleinschalig, in een dorpje. Inmiddels profiteert de hele regio mee en is het grootschalig geworden. Ieder jaar gaat hij er drie maanden heen. Ik ben geïnteresseerd, stel vragen, bekijk foto’s. We praten er wel een uur of zo over. Dan verschuift het gesprek naar onze levens. Hij is weduwnaar na een heel gelukkig huwelijk. ‘Wij hebben twee dochters in Friesland wonen. Ja, het blijft wij’, stelt hij nadrukkelijk. ‘ Daar ga ik iedere maand vier dagen naar toe. Ik ben ook nog lid van een moderne Protestantse kerk. Een aktief lid.’ Hij vraagt door over mijn leven.
Het is een man waar ik verliefd op zou kunnen worden en waar ik van zou kunnen houden. ‘Tja’, concludeert hij op een gegeven moment. ‘Je bent aantrekkelijk. Je kleedt je leuk. Je stelt de juiste vragen. Je kunt goed luisteren. Je bent een warm mens’. Vinkt hij een lijstje af? Ik voel me gekeurd. Maar hebben we niet allemaal een lijstje? Keuren we niet allemaal?

‘Alleen, jij wilt een latrelelatie. Ik wil alles samen doen.’ ‘Echt waar? En steeds mee naar Azië en Friesland en de kerk?’ informeer ik, toch verwonderd. In mijn twee huwelijken was alles samen doen geen optie. Ook had ik mijn eigen naam aangehouden. Ik vond het raar de wortels van een ander tot de mijne te benoemen. Hoewel ik dat wel een jaar heb uitgeprobeerd. En een kerk? Toen ik achttien was, werd ik geacht belijdenis te doen. ‘Dat kan ik niet, ik vind al die hokjes een onchristelijk idee’, verzuchtte ik tegen de dominee. ‘Dan vertel je vanaf de kansel waar je wel en niet in gelooft. Dat is dan jouw belijdenis en meteen jouw afscheid van de kerk.’

Een wijs voorstel. En ik was me ervan bewust dat ik een eenzaam pad opging. De katholieke kerk, belust op geld en macht, pracht en praal, geregeerd door mannen, was in mijn ogen natuurlijk geen geloofwaardig christelijk alternatief. Wanneer je echter tot een kerk behoort, heb je ook een sociaal netwerk en vangnet. Daar heb ik weleens heimwee naar gehad. Zo nu en dan mee naar een kerkdienst, dat vond ik geen probleem.

‘Ja, alles samen, zo snel als dat mogelijk is.’ ‘En intrekken in jouw huis?’. ‘Zeker. Ik heb een heel mooi huis.’ En in zijn slaapkamer. De slaapkamer van hem en zijn overleden vrouw?

Mijn leventje is maar simpel en bescheiden. Toch ben ik eraan gehecht. Een gespreid bedje! Met een hele lieve fijne man.
Ik pas.